ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ
Η κατάληψη ενός αντίπαλου πυρήνα φάνταζε κάτι το αδύνατο, ακόμα κι εκείνη την εποχή.
Ο ΛΑΟΣ του ΠΑΟΚ όμως, ήταν τότε πολύ δυνατός και υπό τις οδηγίες του μεγαλύτερου αρχιστράτηγου που έχουν αναδείξει ποτέ τα ελληνικά γήπεδα, του Μάκη, γινόταν ακόμη δυνατότερος. Ήταν έτοιμος όχι απλά να δεχτεί πρόθυμα οποιαδήποτε πρόκληση, αλλά ακόμη και να δημιουργεί προκλήσεις για τον ίδιο του τον εαυτό.
Με ένα σχέδιο λοιπόν ασύλληπτης στρατηγικής το οποίο το χαρακτήριζε η απλότητα και η λογική, η κατάληψη της θύρας 3 φαινόταν παιχνιδάκι. Η βρώμα είχε κυκλοφορήσει από στόμα σε στόμα και από την αρχή σχεδόν της εβδομάδα όλα έδειχναν ότι το παιχνίδι αυτό θα ήταν ιστορικό. Έτσι όσοι μπορούσαν προμηθεύονταν εισιτήρια για τη θύρα 3, ενώ άλλοι άλλαζαν με μαρκαδόρο τη θύρα πάνω στο εισιτήριο και άλλοι ήρθαν στο γήπεδο με εισιτήρια άλλων θυρών. Έτσι η θύρα 3 είχε αποκτήσει ήδη υπεράριθμα εισιτήρια και η μαγκιά ήταν πλέον στο ποιος θα μπει νωρίτερα στο γήπεδο για να έχει το πάνω χέρι.
Το σχέδιο ήταν πραγματικά μεγαλοφυές. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν πειθαρχία και αυτή στο ΛΑΟ του ΠΑΟΚ περίσσευε τη συγκεκριμένη εποχή. Έτσι στόμα με στόμα διαδόθηκε πως για πρώτη φορά θα γινόταν πορεία προς το Χαριλάου. Παρόλο που ήταν η πρώτη φορά που γινόταν πορεία από ΠΑΟΚτσήδες στη Θεσσαλονίκη, υπήρχε αξιοζήλευτη οργάνωση από εκατοντάδες ΠΑΟΚτσήδες που έτρεξαν πρόθυμοι να δεχτούν την πρόκληση που οι ίδιοι έβαλαν στους εαυτούς τους. Η πορεία ήταν υποδειγματική. Ο Μάκης είχε ζητήσει από όλους να είναι ήρεμοι ώστε να περάσουν απαρατήρητοι για να μην έχουν προβλήματα με την αστυνομία. Άλλωστε και η διαδρομή που επέλεξε ήταν μέσα από στενά και σοκάκια, ώστε να περάσει απαρατήρητη η πορεία και να φτάσει στο γήπεδο χωρίς καμιά καθυστέρηση και χωρίς καμιά απώλεια. Έτσι, ακολουθώντας μια περίεργη διαδρομή, οι ορδές των οπαδών μας έφτασαν στο γήπεδο ώρες πριν το παιχνίδι από την οδό Γιάννη Αγγέλου και σαν χείμαρρος παρέσυραν τους πορτιέρηδες και τις πόρτες που μόλις είχαν ανοίξει, καταλαμβάνοντας την κερκίδα των σκουληκιών.
Βέβαια τα σκουλήκια ούτε που είχαν αντιληφθεί τι είχε γίνει κι έφταναν αμέριμνοι στο γήπεδο σα να πήγαιναν για πικ-νικ. Σε καμιά περίπτωση δεν ήταν έτοιμοι για μάχη, όπως ποτέ δεν ήταν άλλωστε, αφού δεν είναι πολεμιστές. Έμπαιναν λοιπόν κάποιοι και στη θύρα 3 και με έκπληξη διαπίστωναν το τι είχε γίνει Οι ΠΑΟΚτσήδες δεν τους πείραζαν. Τους άφηναν απλά να ζουν με την αγωνία για το άμεσο μέλλον τους. Ο ασπρόμαυρος κλοιός όλο και έσφιγγε γύρω τους, έτοιμος να τους πνίξει. Κάποια στιγμή λοιπόν, η κερκίδα της θύρα 3 γέμισε και ο Μάκης με μια μόνο κίνηση του χεριού του, έδωσε το σύνθημα :
"Κάντε λίγο πιο εκεί, ρε σεις να πούμε" είπε, και τα σκουληκάκια που ήταν μαζί μας στη θύρα 3 βρέθηκαν εντός του αγωνιστικού χώρου για να γλιτώσουν τα χειρότερα.
Σαν τα κατσίκια πηδούσαν να σωθούν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και κατέληξαν φυσικά σε άλλη κερκίδα του ίδιους τους του γηπέδου.
Πηγή : Εφημερίδα ΠΑΟΚΤΣΗΣ, Φύλλο 233, 13-10-2000
ΟΙ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ
Με αυτόν λοιπόν τον πολύ απλό τρόπο, ο ΛΑΟΣ του ΠΑΟΚ έγραψε ιστορία. Βεβαίως από τότε (όπως και ορισμένες φορές παλιότερα), έχουμε κάνει αρκετές φορές κερκίδα στη θύρα 3, όπως στους αγώνες που ο Απόλλωνας Καλαμαριάς χρησιμοποιούσε σαν έδρα το Χαριλάου, αλλά και με τα σκουλήκια αντίπαλο, τη χρονιά 1984-85 που πήραμε το πρωτάθλημα.
Επειδή όμως τότε η είσοδος μας έγινε νομιμότατα με εισιτήρια για τη συγκεκριμένη θύρα, δεν αναφέρουμε τις περιπτώσεις καν. Μένουμε σ' εκείνη την πρώτη φορά που η κατάληψη έγινε καθαρά με τη μαγκιά μας. Η μαγκιά αυτή είναι που μένει στην ιστορία και που αποτελεί βαριά κληρονομιά για τους νέους. Η κατάληψη αυτή ισοδυναμεί με έναν τίτλο. Με έναν τίτλο που σε γεμίζει περηφάνια και σε κάνει να αισθάνεσαι ασύγκριτα, ανώτερος από όλους τους άλλους. Έναν τίτλο που ξυπνάει ευχάριστες αναμνήσεις στους παλιούς, ενώ ανοίγει τα μάτια στους νέους. Τους ανοίγει τα μάτια και τους εξηγεί ότι από τη στιγμή που θέλουν να λέγονται ΠΑΟΚτσήδες, πρέπει να κάνουν το παν ώστε να είναι καλύτεροι από όλους τους άλλους. Πρέπει να αισθάνονται ανώτεροι από όλους και να το δείχνουν κάθε στιγμή.
Όσο για τους καημένους συμπολίτες μας που ακόμη δεν έχουν ξεπεράσει το σοκ αυτής της κατάληψης και που εδώ και 21 χρόνια βράζουν στο Ζουμί τους, ας πρόσεχαν. Μπορεί λοιπόν η ελληνική αστυνομία από το 1981 να έχει κάνει άλματα προόδου. Μπορεί στη ζεστή της αγκαλιά αυτά τα κοτόπουλα να αισθάνονται ασφάλεια όταν και όποτε αποφασίζουν να πάνε στο γήπεδο. Μπορεί τα χρόνια να άλλαξαν και να μη μπορεί ένας άνθρωπος να εξωτερικεύσει εύκολα το τι νιώθει, ούτε να αποδείξει εύκολα το τι αξίζει. Μπορεί να αναθάρρησαν και να τολμάνε να φοράνε κασκόλ ακόμη και 200 μέτρα από το Χαριλάου (μακρύτερα ακόμη δεν μπορούν), όμως κατά βάθος παραμένουν ίδιοι. Παραμένουν τα ίδια σιχαμερά ερπετά που έτρεχαν τότε να σωθούν. Παραμένουν τέτοιοι που σε κάνουν με την πρώτη ματιά να νιώθεις ανώτερός τους.
Ας ασχολούμαστε λοιπόν μόνο μια μέρα το χρόνο μαζί τους και πολύ τους είναι. Άλλωστε και η καζούρα της επόμενης μέρας έχει χάσει πλέον την ουσία της από τότε που έπεσαν στη Β' Εθνική.
